Przyjrzyjmy się #3- czyli "Jak to Waflekins zapoznaje się z britpopem"

Sympatyczny obrazek przedstawiający członków grupy :)

Skład zespołu Blur: Damon Albarn, Graham Coxon, Alex James, Dave Rowntree

Gdzie? Jak? Kiedy?- Powstali w Colchester (Anglia) i działają od 1989 z drobną przerwą między 2003, a 2009 rokiem aż do teraz.

Dyskografia: kolejno "Leisure", "Modern Life is rubbish", "Parklife", "The Great Escape", "Blur", "13", "Think Tank"

Największe hity: "Song 2", "Girls and Boys", "Tender", "Beetlebum", "The Universal"

Na ogół...

Nie słuchałem gatunku muzyki britpop, ponieważ zawsze wydawał mi się za lekki muzycznie, a zarazem zbyt ciężki do przełknięcia zwłaszcza, że wiele z nich to rzewne pioseneczki pisane przez zrozpaczonych, metroseksualnych mężczyzn w kierunku płci pięknej (żeby nie było- w żadnym wypadku nic do nich nie mam!). Kolejnym powodem jest to, że są to zwykle rockowe boysbandy, a ja zdecydowanie bardziej lubuję się damskim wokalem- co chyba widać po zawartości bloga ;)

Jednak gdy stwierdziłem we wrześniu 2012 roku, że jadę na Opener'a i tym razem trafię tam choćby nie wiem co, wypadałoby się zapoznać z pierwszym headlinerem. Za pośrednictwem portalu, zrzeszającego openerowiczów (jeżeli ktoś byłby zainteresowany jest to strona Brotherhood Of Open'er), dowiedziałem się, że polecają na początek płytę Parklife- trzecią z dorobku zespołu, wydaną w 1994 z gnającymi przez okładkę psami- bodajże hartami, aczkolwiek głowy nie dam sobie uciąć.

Pierwsze wrażenie.

Co jak co, ale stylóweczka musi być.
Młodzi, gniewni i szaleni.

Nigdy jeszcze nie spotkałem się z zespołem, którego albumy byłyby tak eklektyczne. Grupa łączy  nowoczesną elektronikę, zadziorność gitar elektrycznych, genialne linie basów, chwytliwe refreny Damona Albarna i wiele, wiele innych rzeczy. Słuchając Parklife moje miny przechodziły przez wszystkie odcienie zdziwienia, nie potrafiąc uwierzyć, że ciągle słucham jednej płyty. Od wpadającego w ucho disco-elektro Girls and Boys (ciekawostka- piosenka posiada remix przygotowany przez Pet Shop Boys), punkowe Bank Holiday, aż po spokojne End of a Century, czy z deczka francusko brzmiące To the end grupa tworzy niesamowity klimat, w który wpada się jak do pułapki i już nie da się od tych brzmień uwolnić. Najbardziej weszło mi jednak z tego albumu do głowy Magic America- perełkę, którą chciałbym usłyszeć na żywo. Ale czy portal dobrze doradził mi co do wyboru pierwszej płyty? Nieobeznanym zdecydowanie bardziej polecam swoisty the best of- Midlife: A Begginer's Guide to Blur, zanim porwiecie się na głęboką wodę.

Wypoczynek i Syfy modernistycznego życia

Leisure oraz Modern Life is Rubbish to płyty studyjne, za które zabrałem się następnie- może ze względu na równie fajne okładki co Parklife? Od razu dodam, że jeżeli chodzi o oprawę graficzną (czy to płyt, czy

Sympatyczna pani pływaczka z okładki aż zachęca
do posłuchania krążka! Mam nadzieję, że pływając
nie rozmaże jej się zbytnio makijaż :)

teledysków) grupa przechodzi sama siebie. Nie zapomnę, gdy pierwszy raz zobaczyłem teledysk to Girls and Boys- cieszę się, że moje oczy nie wypadły z orbit, a szczęka nie odkręciła się zawiasów, z gruchotem padając na podłogę. Oddaje on schizowość całości utworu- z resztą, zobaczcie sami! (niestety, serwer odmówił mi posłuszeństwa i musicie sami znaleźć sobie teledysk na tak zwanym "Jutjubie")

O rany! Miałem jednak mówić o Leisure- czyli debiucie Bluru na scenie muzycznej! Czemu nikt na mnie nie krzyczy i nie tupie nogą, że odbiegam od tematu? Leisure jest zatem już zupełnie inną płytą- mamy tutaj już tylko instrumentalne wykony, a elektronika schodzi trochę na drugi plan. Rozpoczyna się od She's so high z uzależniającym refrenem, ostry jak sos wasabi Repetition (który z początku brzmi dosyć trip-hopowo), skoczne Come Together (nawiązanie do Lennona?), czy Wear Me Down. Dla fanów spokojniejszych brzmień polecam Sing i Birthday (które bardzo, bardzo lubię). Płytka w dechę, a chętnych na coś więcej zapraszam do rodzinnego śniadania z ekipą Bluru! Oto obrazek do piosenki There's no other way:

Dlaczego zostawiłem w tytule dwie płyty? Bo uważam, że Modern Life is Rubbish jest doskonałym przedłużeniem tego, co grupa prezentuje poprzednio, aczkolwiek już zaczyna się robić trochę bardziej elektronicznie. Refreny są jeszcze bardziej dopracowane np. For Tommorow, akustyczne Miss of America (oni posiadają ten sam syndrom co Red Hot Chili Peppers z Kalifornią- tyle, że blur zabiera się za całą Amerykę), czy Sunday, Sunday ze skoczną perkusją (ale tekstowo już jakby z End of a Century). Najbardziej lubię jednak Blue Jeans (zero skojarzeń z panią Laną Del Rey, proszę was!)- z którym miałem okazję się zapoznać na składance, podanej już wcześniej. Warte posłuchania jest też Presure on Julian- gdzie słychać już klimaty, za jakie zabierze się blur na płycie Parklife- czyli szaloną elektronikę.

Mam czołg. I nie oddam!

Potem grupa wydała jeszcze trzy albumy- są one jednak znane za sprawą najsłynniejszego hitu grupy, Song 2, czy rzewnego Tender (z którym fani wiążą pewne plany na Openerze- jest akcja na fejsbuku, ale ciiiicho, żeby blur nie słyszał ;)), czy Beetlebum (napisanego na cześć byłej kochanki Damona Albarna) . Ja jednak skupię się już na ostatniej. Na Think Tank z 2003 roku grupa dalej to brtitpop- już po wielkim boomie na ten gatunek. Korzysta dalej umiejętnie z szerokiej gamy elektronicznych dodatków, subtelnie mieszając w kotle muzyki współczesnej- jest to ładne, wakacyjne Good Song, Moroccan People Revolutionary Blows

Panowie pod parasolką- mimo, że nie pada- trochę starsi,
ale wciąż z genialnymi pomysłami.

Up z soczystym basem (który jak ktoś mi zagra, to uściskam). Podoba mi się też Brothers and Sisters, trochę kojarzące się z The Doors. Utworem najdziwniejszym jest za to Crazy Beat, ale jednak również na plus. Grupa po nagraniu tego krążka rozpada się (Albarn woli śpiewać np. w Gorilazz- tak, tak, drodzy czytelnicy głos dla znanego wszystkim 2-D podkłada ten sam wokalista, który śpiewa Song 2- zdziwieni?), by powrócić z nienacka w 2009, a co będzie dalej? Czy coś kiedyś nagrają? Tego nie wiedzą nawet najstarsi Górole :)

Miejmy nadzieję, że tak, bo blur wybitnym zespołem jest.

Ja za to czekam na Openera i słuchając The Universal- z pominiętego The Great Escape (nie jest to zła płyta, po prostu jeszcze jej tak nie znam, by opowiadać o niej publicznie)- kończę notkę, wysyłając wam moc pozdrowień, buziaków i uścisków. 

Masz jakiś pomysł, o czym miałbym napisać? Chcesz coś polecić? A może po prostu lubisz pohejtować i wyżyć się na moim blogu? Pisz czym prędzej maila na adres muzycznekorki@gmail.com! Wszystko odczytam (chociaż już dawno na niego nie wchodziłem, ale zaraz to zrobię. Na pewno!) i odpiszę na wasze korespondencje ;)

A teraz pozostawiam was oczekujących na kolejną notkę- która już wkrótce :)

Waflekins.